Οι μαύροι ρατσιστές!

Τα θύματα του απαρτχάιντ της Νότιας Αφρικής, οι βασανισμένοι και οι φυλακισμένοι μαύροι (οι δολοφονημένοι «έφυγαν νωρίς») του Νέλσον Μαντέλα, αυτοί που μας συγκινούσαν με τον αγώνα τους και μας συνέγειραν υπέρ τους, τώρα εισβάλουν στις τενεκεδουπόλεις γύρω από το Γιοχάνεσμπουργκ και χτυπούν ή καίνε οικονομικούς πρόσφυγες από τις γειτονικές χώρες που λιμοκτονούν. Τα πρώην θύματα του ρατσισμού έγιναν οι χειρότεροι ρατσιστές. Είναι φρικτή η αντιστροφή. Αλλά το ίδιο συμβαίνει παντού και συνέβαινε από πάντα στις ΗΠΑ, όπου έχει αναπτυχθεί η πολιτική τεχνογνωσία πρόκλησης και διαχείρισης των «εμφυλίων των κάτω». Η Νότια Αφρική διέρχεται μία σοβαρή οικονομική κρίση. Αλλά οι γειτονικές χώρες (Ζιμπάμπουε, Μοζαμβίκη, Μαλάουι) είναι σε ακόμη χειρότερη κατάσταση με συνέπεια την έξοδο εκατομμυρίων πεινασμένων κατοίκων τους προς τη Ν. Αφρική. Οι γηγενείς αδυνατούν να δουν την αιτία της δικής τους δυσπραγίας και συγχρόνως της εξαθλίωσης των άλλων, που είναι η εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών τους πηγών από το δυτικό κεφάλαιο. Το μόνο αντίπαλο που αντιλαμβάνονται δεν είναι ο εργοδότης που επωφελείται, αλλά ο εξαθλιωμένος μετανάστης που ως φθηνότερος τους παίρνει τις δουλειές και τους οδηγεί στην ανεργία. Αυτά τα απολιτικά ανακλαστικά ενισχύονται από τα μέσα ενημέρωσης και την πολιτικο-οικονομική εξουσία με αποτέλεσμα να δημιουργείται η μετάθεση της πολιτικής σύγκρουσης από το κέντρο στην περιφέρεια, δημιουργώντας τον αιματηρό «εμφύλιο των κάτω». Με άλλα λόγια, ο ρατσισμός δεν είναι ούτε ότι οι μετανάστες λειτουργούν ως «αγχογόνο αντικείμενο» (Κρίστεβα) για τους γηγενείς, επειδή δήθεν τους θυμίζουν την πρότερη κατάστασή τους, ούτε ότι οι ξένοι είναι «ένας χρόνιος ναρκισσισμός», που μισεί ό,τι είναι εγχώριο, αντίθετα είναι μία σχεδιασμένη απόκρυψη των πραγματικών αιτιών της κρίσης, μία υπερδιόγκωση των διαφορών των «κάτω» κι ένας αποπροσανατολισμός σε δευτερεύοντα ζητήματα (γι’ αυτό οι «κάτω» στις ΗΠΑ ψηφίζουν με βάση δευτερεύοντα ζητήματα-θρησκεία, καταγωγή-, ενώ οι «πάνω» με βάση τα οικονομικά τους συμφέροντα). Τελικά, στο ιδεολογικό πεδίο οι όπου γης μετανάστες γίνονται τα εξιλαστήρια θύματα που θα καλύψουν την ιδεολογική αδυναμία του νεοφιλελεύθερου συστήματος να δικαιολογήσει την αποτυχία του.