Ελιτισμός=φασισμός

«Όλοι γνώριζαν για το μαύρο πολιτικό χρήμα», λένε οι κυνικοί, «το χειρότερο είναι πως τώρα υπάρχουν αποδείξεις»! Για να αποδειχθεί για άλλη μια φορά ότι για τους κυρίους αυτούς το πρόβλημα (έγκλημα) δεν είναι η κλοπή, εν προκειμένου η νοθεία της εκλογικής διαδικασίας με τον αθέμιτο πολιτικό ανταγωνισμό, αλλά η σύλληψη του «κλέφτη»! Η αντιμετώπιση αυτή υποκρύπτει μια ορισμένη αντίληψη για την πολιτική διαδικασία, η οποία διαφάνηκε και στην περίπτωση της άρνησης του δημοψηφίσματος για την ευρω-συνθήκη. Σύμφωνα με τη θέση αυτή, που κωδικοποιείται στον όρο «δημοκρατικός ελιτισμός», κάθε πληθυσμός-μάζα είναι στην πραγματικότητα χωρίς συνοχή, είναι ανώριμος και ανίκανος να συμμετάσχει σε πολιτικές επιλογές και αποφάσεις. Έχει δίκιο όποιος αναγνωρίζει εν προκειμένω φασιστικά στοιχεία. Πάντως, η μόνη σχέση πολιτικής και κοινωνίας που μπορεί να υπάρξει εδώ, είναι αυτή της χειραγώγησης της κοινωνίας των πολιτών από τους πολιτικούς σχηματισμούς εξουσίας μέσω των μέσων μαζικής ενημέρωσης και πνευματικής παραγωγής, τα οποία ως γνωστόν ελέγχονται από τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Η διαπλοκή συνεπώς έχει ως βάση της τη συνάντηση μιας πολλαπλής ιδιοτέλειας, που νομιμοποιείται πολιτικο-ιδεολογικά από τις ελιτίστικες θεωρίες που εκλαμβάνουν τους «κάτω», το εκλογικό σώμα, το λαό, ως επιβλαβή παράγοντα για τη… δημοκρατία. Γενικά, στην μεταπολιτευτική Ελλάδα η πολιτική των κομμάτων αιωρείται μεταξύ των δύο πόλων που είναι ο «ήπιος βοναπαρτισμός» (προσωποπαγή κόμματα) και ο «ελιτισμός» (περιφρόνηση κοινωνίας). Μέχρι σήμερα, η απαξίωση της κοινωνίας αποκρύπτονταν με την καταδίκη των «συνομωσιολόγων», που μιλούσαν για τις άδηλες οικονομικές συναλλαγές. Τώρα, οι… συνομωσιολόγοι επιβεβαιώνονται και αποκαλύπτεται όλο το παρασκήνιο του «θεάτρου» που λέγεται ολιγαρχική κοινοβουλευτική δημοκρατία. Μπορεί η κατάσταση αυτή να αλλάξει; Ασφαλώς. Αλλά για συμβεί αυτό απαιτείται ο εκδημοκρατισμός όλων των θεσμών πολιτικής αντιπροσώπευσης -από τα πολιτικά κόμματα, τα συνδικάτα, τους κοινωνικούς φορείς έως τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Χωρίς την απεξάρτηση της πολιτικής από την αγορά και τις μεμονωμένες επιχειρηματικές ομάδες πίεσης τα πολιτικά κόμματα θα αδυνατούν να χειραφετηθούν από την «οικονομική βία» ώστε να συστήσουν ένα δημοκρατικό περιβάλλον όπου θα εκπροσωπείται ολόκληρη την κοινωνία ισότιμα.