Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2010

Απελπισία

Είναι νωρίς το βράδυ στον Κεραμεικό. Τον ακινητοποιούν τη στιγμή που επιχειρεί να ανοίξει την πόρτα του αυτοκινήτου του. Του λένε να μη φωνάξει και του ζητούν τα χρήματά του. Προσπαθεί να ξεφύγει. Τον γρονθοκοπούν και του κόβουν την ανάσα με μία λαβή. Του παίρνουν τα χρήματα, το κινητό και το ρολόι. Χαρτιά, ταυτότητες κι άλλα έγγραφα σκορπίζονται στο δρόμο. Δεν ξέρει πως, αλλά εκτός από την αίσθηση του βιασμού αισθάνθηκε ότι του σκόρπισαν το «πρόσωπο». «Τα χαρτιά μου μαλάκες» φώναξε υστερικά, απελπισμένα. Εκείνοι σταμάτησαν, και σαν να επικοινώνησαν με την απελπισία του, του μάζεψαν τα χαρτιά από το δρόμο, τα έβαλαν στο πορτοφόλι και του το έδωσαν, λέγοντάς του: «δεν έχουμε να φάμε». Τά ’χασε. Ο εχθρός έχασε αίφνης την κακότητά του. Σύγχυση. Ακριβώς αυτή η αδυναμία εξήγησης της αδικίας που υπέστη ως μη όφειλε τον αγρίεψε πιο πολύ. «Θα πάρω περίστροφο» μου είπε. Αντίθετα, ένας άλλος, ο Περικλής, όταν ένιωσε το ξένο χέρι στην τσέπη του γύρισε και κάλεσε τον κλέφτη να μοιραστούν τα χρήματα. Ο διαχρονικός χριστιανικός τρόπος αντιμετώπισης. Εγκληματικότητα: Ο εμφύλιος των απελπισμένων με τους λιγότερο απελπισμένους. Οι άλλοι των ευγενών προαστίων είναι καλά φυλαγμένοι. Αλλά ποιος είναι ο «λόγος» των αποκλεισμένων και των εν δυνάμει αποκλεισμένων; Ότι δεν έχουν να εκθέσουν τίποτ’ άλλο πάρεξ την απελπισία τους. Ρισκάρουν τα πάντα γιατί δεν έχουν τίποτα να χάσουν. Φανταστείτε τι θα συμβεί με τη μαζική ανεργία του 25%! Ο απόκληρος είναι συγχρόνως θύτης και θύμα. Ακριβώς όπως «Οι νταβάδες στο Μετρέ είναι θεότητες του κακού και απόλυτα θύματα»(Ζενέ). Αυτή η ταύτιση των αντιθέτων ανήκει στην παράδοση μιας αριστοκρατικής, ευρωπαϊκής αριστεράς σύμφωνα με την οποία οι απόκληροι είναι θύτες γιατί η κοινωνία τους όπλισε το χέρι, αποκλείοντάς τους. Εδώ εδράζεται η κουλτούρα του μίσους των αποκλεισμένων που θα θεωρητικοποιηθεί από τη «λόγια αριστερά» της Ευρώπης. Από εδώ απορρέει η αποθέωση του «κακού», που δεν είναι παρά η κόλαση των απόκληρων όπως την έχει οριοθετήσει η αστική ηθική, το αστικό, κυρίαρχο, κανονιστικό «καλό». Υπ’ αυτή την οπτική εκείνοι που δεν έχουν σήμερα τίποτα να χάσουν, τα ιστορικά υποκείμενα που εκφράζουν το σύνολο της κοινωνίας ακριβώς επειδή είναι οι έσχατοι, είναι οι αποκλεισμένοι, αυτοί που «έσονται πρώτοι» ήδη από τον πρωτοχριστιανισμό.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Για τη 12χρονη του Κολωνού και τα παιδιά της ανάγκης

  ΑΡΧΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ ΚΟΣΜΟΣ ΗΠΕΙΡΟΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑ ΠΟΛΙΤΙΣΜΌΣ [   Γιώργος X. Παπασωτηρίου   /   Ελλάδα   / 21.03.24 ] Η 12χρονη του Κολωνού και τα ανήλ...