Μάριος Ζ.

Είναι ο ανώνυμος πολίτης, είναι ο διαδηλωτής που είναι φυλακισμένος στον Κορυδαλλό. Κι έχει την τύχη του κάθε ανώνυμου, του κάθε αόρατου, του κάθε ανένταχτου, δηλαδή δεν έχει καμία τύχη. Ακόμη κι εκείνοι που μάχονται κατά της φυλάκισής του είναι εναντίον του, αφού του στερούν την ανωνυμία, καθιστώντας τον επώνυμο! Και δυστυχώς αυτή τη λεπτή απόχρωση οι φανατικοί μας προοδευτικοί τη θεωρούν «πολιτικαντισμό» και αντίδραση στην «αλήθεια». Αλλά «τις εστι η αλήθεια», μέρες που είναι; Αλήθεια εν προκειμένω είναι ότι ένα κράτος που θέλει να λογίζεται δημοκρατικό στερεί το δικαίωμα σ’ έναν πολίτη του να διαδηλώνει ελευθέρως –σύμφωνα με το Σύνταγμα- και πρωτίστως ανωνύμως. Βεβαίως, υπάρχει και η πλευρά εκείνη που διατείνεται πως δεν μπορείς να φυλακίζεις χωρίς στοιχεία. Και αυτό είναι αληθινό και άκρως σοβαρό. Είναι η ατομική περίπτωση ενός νέου από τη Λιβαδειά, η οποία όταν απομονωθεί, αδυνατεί να αποτυπώσει το γενικό πρόβλημα, ότι δηλαδή η δυτική Δημοκρατία διέρχεται κρίση. Γι’ αυτό ίσως θα πρέπει να ξαναδούμε τη δημοκρατία όχι ως κάτι δεδομένο, αλλά ως μια συνεχή κατάκτηση (Ταμπούκι). Ίσως πρέπει να πούμε μαζί με τον Πιερ Βιντάλ-Νακέ ότι «πατρίδα μας είναι η δημοκρατία» και πως μια κοινωνία της φιλίας, των ατομικών δικαιωμάτων και της έκφρασης όλων των πολιτιστικών ταυτοτήτων είναι δυνατή. Όλα τα παραπάνω που θα προσέδιδαν στον αγώνα για την απελευθέρωση του νεαρού γυμναστή μια πολιτική διάσταση ελλείπουν. Γι’ αυτό η κινητοποίηση των δημοκρατικών πολιτών για τον ως άνω σκοπό έχει περιορισμένο πολιτικό στόχο. Ακόμη χειρότερα η «ηθική της πεποίθησης», η πίστη δηλαδή στη «μονιστική» αλήθεια –και ο άλλος μπορεί να πιστεύει στη δική του αλήθεια- οδηγεί στο φανατισμό, ενώ η «ηθική ευθύνη» μπορεί να οδηγήσει στον κυνισμό και το φασισμό. Εδώ υπάρχει και η διάσταση που ο Ν. Μπόμπιο χαρακτηρίζει «νομική κρίση», ήτοι την κρίση του «συνταγματικού σφάλματος»(παραθυράκια ερμηνειών) και της «αντιδημοκρατικής πρακτικής». Ακριβώς αυτή η αντιδημοκρατική πρακτική σε συνδυασμό με το νομικό σφάλμα φυλακίζουν διαδηλωτές. Αλλά για να ορίσουμε μία αντιδημοκρατική πρακτική πρέπει να ορίσουμε και τη δημοκρατία. Τι είναι λοιπόν η δημοκρατία σήμερα; Ένα δημοκρατικό καθεστώς μπορεί να αξιολογηθεί με κριτήριο το «βαθμό πολιτικής βίας που υπάρχει ακόμα σ’ αυτήν(σ.σ. αστυνομικό κράτος), πόσο μεγάλο τμήμα των πολιτικών σχέσεων είναι ακόμα μυστικές(σ.σ. διαπλοκή με μέσα ενημέρωσης και οικονομικά συμφέροντα), πόσο μεγάλη είναι η δεσμευτική ισχύς των συμφωνιών μεταξύ των κοινωνικών και των πολιτικών δυνάμεων (σ.σ. ασυνέπεια υποσχέσεων και απαξίωση πολιτικής)…». Συνεπώς, όταν φυλακίζεται ένας αθώος τότε η δημοκρατία δεν είναι και τόσο δημοκρατία.