Μαύρος ο επερχόμενος χειμώνας για την Ελλάδα. Το λένε πλέον κι εκείνοι που θεωρούσαν ότι η λύση θα δοθεί από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τη νεοφιλελεύθερη συνταγή του. Η τρόικα, βέβαια, θα συνεχίσει να επιχαίρει για την προσπάθεια της κυβέρνησης του κ. Γ. Παπανδρέου να υλοποιήσει το περίφημο «σπιράλ θανάτου», το οποίο θα συνεχίσουν να παρουσιάζουν ως «αναγκαίο κακό» οι επαγγελματίες ιδεοπράχτες της κυβερνητικής επικοινωνίας. Όπως ακριβώς παρουσιάζουν κάποιοι ως τέχνη την ταινία του Σερντάν Σπασόγεβιτς A Serbian film, στην οποία παρουσιάζεται ο βιασμός ενός νεογέννητου. Τι θέλει να πει άραγε ο καλλιτέχνης; Ποια σχέση έχει η τέχνη αυτή με την «μεταφορά», με την τέχνη όπου οι καλλιτέχνες δίκην «αρχαιολόγων των αισθήσεων»(Νούτσος) επιδιώκουν να ανακαλύψουν το μέλλον μέσα από τ’ άστεγα βιώματα του παρελθόντος; Ποια σχέση έχει με τον Ιρανό, τον 36χρονο πολιτικό πρόσφυγα Χαμίντι Σαντεκί, που πέντε χρόνια προσπαθούσε να μιλήσει στους αρμόδιους και ακούστηκε μόνο όταν έραψε το στόμα του, όντας στη 37η ημέρα της απεργίας πείνας του; Ποια σχέση έχουν όλα αυτά μ’ έναν ακήρυχτο πόλεμο που μόλις χθες ανακηρύχθηκε το τέλος του, έναν πόλεμο που κανείς δεν γνωρίζει ποιος τον κέρδισε και ποιος τον έχασε;
Αναφερόμαστε στον πόλεμο των Αμερικανών στο Ιράκ, που έγινε από τον Τζορτζ Μπους τζούνιορ με πρόσχημα τα ανύπαρκτα όπλα μαζικής καταστροφής του Σαντάμ Χουσεΐν αλλά και για την εγκαθίδρυση της δυτικού τύπου δημοκρατίας. Ναι, ο στυγνός δικτάτορας δεν υπάρχει πια, αλλά μαζί δεν υπάρχει σχεδόν και το Ιράκ ως οργανωμένο κράτος. Επτά χρόνια μετά την αμερικανική εισβολή η παραγωγή πετρελαίου είναι στάσιμη, το ηλεκτρικό υπάρχει μερικές ώρες την ημέρα, τα σχολεία και τα πανεπιστήμια είναι εγκαταλελειμμένα. Δεν υπάρχουν πια στο μάταιο τούτο κόσμο 4.400 αμερικανοί στρατιώτες και πάνω από 300.000 ιρακινοί(κυρίως γυναικόπαιδα), ενώ εκατοντάδες χιλιάδες είναι και οι τραυματίες αλλά και οι πρόσφυγες που κατέφυγαν στη Συρία και την Ιορδανία. Παραδόξως, ενώ μέχρι το 2003 η Αλ Κάιντα δεν υπήρχε στο Ιράκ, μετά τη στρατιωτική εισβολή έχει πλέον εγκατασταθεί σε όλη την χώρα. Όσο για τη δημοκρατία, οι εκλογές του 2010 δεν έδωσαν κυβέρνηση και η προσπάθεια των ΗΠΑ για τη δημιουργία μιας συμμαχικής κυβέρνησης των Μαλίκι και Αλάουι δεν ευοδώθηκε μέχρι στιγμής. Τα γειτονικά κράτη, ελλείψει κεντρικού ιρακινού κράτους αλωνίζουν. Η Άγκυρα έχει εγκαταστήσει προξενεία παντού, ειδικά στη Βασόρα(σιίτες), ενώ βρίσκεται σε συνεννόηση με τους αυτόνομους κούρδους, ενώ συγχρόνως βομβαρδίζει τους κούρδους του PKK. Η αυτόνομη περιοχή του Κουρδιστάν είναι κυριολεκτικά μία «νάρκη» καθώς τα σύνορα είναι ασαφή και η ιρακινή πόλη Κιρκούκ αναμένεται να ενταχθεί σ’ αυτή με ό,τι εντάσεις αυτό συνεπάγεται μετά από το δημοψήφισμα που έγινε το 2007. Τελικά, οι Αμερικανοί φεύγουν από το Ιράκ αφήνοντας πίσω τους μία έρημο, κατά το ανάλογο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, όπου οι Ρωμαίοι θεωρούνταν ότι έφερναν την ειρήνη, ερημώνοντας τεράστιες περιοχές. Μόνο που το Ιράκ δεν είναι μόνο ένα διαλυμένο κράτος-έρημος, είναι και μία ήττα των αυτοκρατορικών φιλοδοξιών των ΗΠΑ. Το ίδιο όπως διαφαίνεται θα συμβεί και στο Αφγανιστάν, με την βαρύτητα του Ιράν να αυξάνεται στην περιοχή. Ας ελπίσουμε ότι ο πρόεδρος Μπάρακ Ομπάμα δεν θα έχει κι αυτός το δικό του πόλεμο, αυτόν εναντίον του Ιράν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου