«Εγώ δεν το βάζω κάτω, είχα γιαγιά μικρασιάτισσα». Λόγος ενθαρρυντικός, παρηγορητικός, γαντζωμένος στη μνήμη του επώδυνου ξεριζωμού και της επαναρίζωσης σε χώματα ανοίκεια πλην μητρικά. Η κυτταρική μνήμη εν προκειμένω λειτουργεί σαν ξόρκι για να καταπραΰνει την αύξουσα πίεση από την επαπειλούμενη καταστροφή, αυτή που προαναγγέλλουν οι διεθνείς τοκογλύφοι και τζογαδόροι. Όμως κανένα παυσίλυπο δεν μπορεί να μας σώσει από την άμεση απειλή της ανεργίας, από την αδυναμία να πάει κάποιος τα αναγκαία στην οικογένειά του, ή από την απειλή του εγχώριου τοκογλύφου που βάζει στόχο τη ζωή των παιδιών του δύσμοιρου οφειλέτη του. Είναι τότε που ο πατέρας τινάζει τα μυαλά του στον αέρα ή πηδάει από το ανοιχτό παράθυρο. Και τι κάνει η πολιτεία; Ποιος, τάχα, θα μας προστατεύσει από τους εγχώριους και διεθνείς, νόμιμους ή παράνομους τοκογλύφους; Κανένας. Απλώς ο υπουργός θα εκφράσει με θεατρικό τρόπο την οδύνη του λέγοντας ότι «με πόνο ψυχής περικόπτω το εισόδημα των νοικοκυριών». Αλλά, με πόνο ζωής ή όχι, οι γέροντες και οι νέοι της ανεργίας θα ριχτούν στον Καιάδα στο όνομα της σωτηρίας της Ελλάδας. Ποιας, όμως, Ελλάδας; Ποιοι τελικά θα σωθούν απ’ αυτό το κανιβαλικό όργιο; Κανείς. Τα νέα μέτρα είναι πασίδηλο ότι δεν οδηγούν στην έξοδο από την κρίση αλλά διαιωνίζουν το φαύλο κύκλο, οδηγώντας σε νέα μέτρα, μέχρι την τελική λύση, που θα είναι η εξόντωση της ελληνικής οικονομίας και των Ελλήνων συλλήβδην.
Ήδη, η μεγάλη πλειονότητα των Ελλήνων είναι εξόριστη από την ίδια την ουσία της ζωής. Ακόμη και τα δάκρυα και οι εκδηλώσεις πόνου που ο Χέγκελ τις θεωρούσε τόσο αναγκαίες στην «Αισθητική» του δεν υπάρχουν πια. Γι’ αυτό και η γενικευμένη ψυχική μας καθήλωση. Δεν μας λυπάται πλέον κανείς, μόνο οι νεκροί.
Το χειρότερο είναι ότι οι ιδέες, τα λόγια εκφράζονται άναρθρα, διαλυμένα, δίχως ουσία, δίχως δύναμη, στο χαμηλότερο βαθμό πυκνότητας. Παριστάνουμε ό,τι είμαστε εκείνοι που θα σωθούν, έναντι των άλλων που θα χαθούν. Γι’ αυτό είμαστε έτοιμοι να σκοτώσουμε ακόμα και τον αδελφό μας. Απόλυτη απελπισία καθώς αγνοούμε τι είναι αυτό που μας συντρίβει και που οφείλεται η ιλιγγιώδης υπερκόπωσή μας. Ενίοτε η δυσφορία αντικαθίσταται από την αποδοχή, η απελπισμένη εξέγερση από την κομφορμιστική ηρεμία και τα βάσανα ή ο θυμός από την εύθυμη καρτερία, όπως στην περίπτωση της απογόνου της μικρασιάτισσας. Ενδεχομένως, όμως, η έκρηξη να μην αργήσει. Αλλά όσο δεν οργανώνεται πολιτικά η αγανάκτηση η εξανάσταση ενδέχεται να είναι χαοτική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου