Οργή...

Ο Ευ. Βενιζέλος ωρύεται και επικαλείται ως αιτιολογία για τη συζήτηση του νέου Μνημονίου με τη μορφή του κατεπείγοντος τις αγορές, το σημερινό άνοιγμα των χρηματιστηρίων. Όλα, συνεπώς, υπακούουν στις «αγορές», η ελληνική κυβέρνηση υπακούει στις αγορές. Ο ίδιος ο χρόνος, η ίδια η πολιτική ημερήσια διάταξη, το εύρος και το περιεχόμενο της δημοκρατίας καθορίζεται από τις «αγορές». Τουτέστιν από το χρηματοπιστωτικό σύστημα, αυτό που κυριαρχεί επί της πραγματικής οικονομίας αλλά και επί του πολιτικού συστήματος. Για «μαριονέτες» μίλησε κάποιος. Αλλά ο τόνος του υπουργού Οικονομικών και αντιπροέδρου της κυβέρνησης ήταν ιδιαίτατα αυταρχικός, όπως ταιριάζει όχι τόσο σ’ έναν επικεφαλής αρχηγικού κόμματος όσο σ’ έναν βοναπαρτίσκο(τον γνωστό στην πολιτική επιστήμη Βοναπάρτη Γ΄, τον ανηψιό). Γι’ αυτό οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ από πολιτικό ένστικτο και κατά το πολιτικό τελετουργικό χειροκροτούν, έστω και αμήχανα, τον νέο «αρχιερέα»! Όμως ακούγονται και κραυγές περί «κομμουνιστικού κινδύνου» ή και «φασιστικού κινδύνου»! Κάποιοι φαίνεται ότι στην προσπάθειά τους να διασωθούν πολιτικά επιχειρούν να κερδοσκοπήσουν πολιτικά, τρομοκρατώντας τους πολίτες. Αλλά γιατί αυτοί που επικαλούνται τον «κίνδυνο της αριστεράς» ψήφισαν κατά του Μνημονίου; Αυτό λέγεται επικίνδυνος καιροσκοπισμός, παιγνίδι που επιχειρεί να μετασχηματίσει την ανικανότητα σε κοινωνικό εμφύλιο. Όμως, οι πολιτικοί αυτοί δεν έχουν αντιληφθεί τι συμβαίνει στην κοινωνία. Γιατί, χθες, όπως και με τους Αγανακτισμένους στην πλατεία Συντάγματος τον Ιούνιο και Ιούλιο, υπήρχε μία πολιτική συνύπαρξη όλων των Ελλήνων, από τη δεξιά ως την αριστερά, συμπεριλαμβανομένων και των ακραίων –ου μην και των προβοκατόρων! Κάνουν, συνεπώς, λάθος όσοι προσπαθούν να σπεκουλάρουν εκλογικά, ξυπνώντας φαντάσματα του παρελθόντος. Γιατί στις σημερινές άγριες συνθήκες, που αντιμετωπίζουν όλοι οι Έλληνες, δεν χωράνε τα πολιτικά χρώματα, δεν μπορεί να ενεργοποιηθεί ο περίφημος κοινωνικός αυτοματισμός ούτε τα αρχαία «εμφυλιοπολεμικά» ανακλαστικά. Όσοι κινούνται κατ’ αυτό τον τρόπο δεν προσφέρουν καλή υπηρεσία και εξοργίζουν το λαό, που αισθάνεται να εμπαίζεται. Οι εργαζόμενοι έχουν, ήδη, υπερβεί το φόβο που τους ενσταλάζουν, γιατί είναι αντιμέτωποι, βιώνουν πλέον την πιο ακραία εξαθλίωση. Αν το πολιτικό σύστημα δεν μπορέσει να «δει» αυτή τη βιωματική οργή, την απελπισία, τότε η κοινωνική έκρηξη δεν θα αργήσει. Βεβαίως, οι εθνικές εκλογές είναι πλέον αναγκαίες. Αλλά αυτές δεν μπορούν να αντιμετωπίζονται ως τρόπος εκτόνωσης των πολιτών. Αυτό θα είναι ολέθριο πολιτικό λάθος, γιατί οι πολίτες δεν είναι απλώς οργισμένοι, αλλά αισθάνονται ότι τείνουν να τους αφαιρέσουν τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια ως ανθρώπινων όντων, όχι μόνο την πολιτική, την κοινωνική, ακόμη και την εθνική τους υπόσταση, αλλά την ίδια την ύπαρξή τους, αφού είναι αδύνατη πια η βιοτή τους.